اصولاً مواد مهندسی پرکاربرد در
نانوپوشش های سخت و مقاوم دارای دو گونه متفاوت پیوند اتمی می باشد. به‌عنوان‌مثال
پوشش های TiN و BN به ترتیب دارای پیوندهای فلزی-کووالانت و
یونی-کووالانت می باشند. در برخی موارد معدود مانند الماس 100 درصد پیوند به صورت
کووالانت می باشد.
نکته حائز اهمیت در این نمودار، امکان شناسایی و دسته بندی مواد در شاخه های مجزا «سرامیکی» و «هاردمتال» می باشد که برخی محققان را با تردید مواجه می سازد.
شکل 2-13- پیوندهای یونی، کووالانت و فلزی در ساختار پوششهای سخت و مقاوم.
در نمودار شکل فوق به موادی که
دارای پیوندهای مشترک یونی-کووالانت می باشد، به گروه مواد «سرامیک» قرار می‌گیرد.
بسته به میزان الکترونگاتیویته دو عنصر، درصد هریک از پیوندها متفاوت خواهد بود
ولی به‌هرحال در مواد سرامیکی از هر دو نوع پیوند اتمی یونی و کووالانت وجود دارد.
به‌عنوان‌مثال اکثر اکسیدهای فلزات مانند TiO2 و Al2O3 جزء این خانواده قرار می گیرند. ولی در مقابل
به موادی که دارای پیوندهای فلزی-کووالانت باشد، مواد «هارد متال» اطلاق می شود. به‌عنوان‌مثال
پوشش های TiN و TiC جزء این دسته است که به اشتباه برخی از
محققان این مواد را جزء خانواده سرامیک ها می نامند.
لذا پوشش های ذیل جزو دسته هاردمتال ها (که در جامعه تحت عنوان پوششهای سرامیکی شناخته می شود) آمده است:
